D'n Aomezeik enne Vleeg

d'n Aomezeik enne vleeg straefdje d'rómb wae de mieërdere waar. De vleeg begós al ieës: "Steis doe geliek aan mich wen m'n óppe altaar offertj en ich, genetendj van 't offerhandj, veuraaf vanne goder häör derm preuf? Ich bön ömmer bie de heiligheier, woor ich al van baovenaaf kin zeen, en ich zit óppe kop vanne keuning en óppe löpper van zien wiever. Ich wèrk neet, mer höb 't bèste aan mich. Waat guuef 't den det mich aan dich geliekstèltj? d'n Aomezeik kaldje 'm drek aan: "'t Is hieërlik ómb mitte goder ómb te gaon, te weite die die aangebaeje waeren en neet die die gehaat waere. Wiejer kaltj g'r vanne keuning en zien wiever. Ich, dae mit zorg 't kaoren inslaon veure wintjer, zeen öch dórch hóngersnoeëd gedreve óppe straot gevoodj mit drek en voeligheier. 't Is 'n waorheid det m'n öch döks bie altaar, heiligdom en kèrker vindj, mer van eder wuuertj g'r verjage. Geer wiltj neet wèrken en höb den ouch nieks. Noe stoodj g'r hoeëg van mood óp det det de sjaamdje bedèke mót. 's Zómmers terg g'r mich, mer wen die daag gaon krimpe en fel wintjervlaag aankómme, den zwieg g'r stèl. Wen d'n tied öch leet sterve, geneet ich mienen vliets in riekdom die ich michzèlf vergaerdj höb, ómb veur gebraek nóch hónger oeëts te vreize. Euren hoeëgmood höb ich dös al genóg getróffe."

't Guuef luuj die mit valsj lóf strieken en luuj die zich mit waore doug verrieke.